Τι λοιπόν;
Τι λοιπόν;
Της ζωής μας το σύνορο θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι; Κι απ’ ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;
Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε, τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;
Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει; Τίποτε άλλο;
Στερνό μας απόρριμα το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;
Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο μήπως πέρ’ απ’ το θάνατο αρχίζει;
Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα κι αντί να ‘ρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;
Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
Ο,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε κι είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;
Γ.Δροσίνης